En Mallorca, até os anos sesenta do século XX, o teatro en catalán é maioritariamente cultivado por persoas conservadoras, e cando son persoas de esquerdas, non excede os límites dun costumismo crítico cun rexistro moi coloquial, agás o modernista Joan Torrendell. Polo que respecta ás outras illas Baleáricas, destaca o menorquino, estabelecido en Barcelona, Nicolau M. Rubió.A chegada do franquismo, deixando de lado a censura, non comporta a depuración ou represión política dos creadores, contra o que sucede en Cataluña. Mais o teatre rexianal, ou mellor dito, a comedia mallorquina, sofre até 1947 a proscrición escénica. Volta entón con autores como Pere Capella,Joan Mas e Xesc Forteza. No entanto, autores como Llorenç Villalonga, Maria Villangómez, Llorenç Moya e Jaume Vidal Alcover elaboran unha obra máis orixinal, pero que en xeral non sobe aos escenarios insulares (a xeración seguinte, con autores como Baltasar Porcel e Alexandre Ballester, proxecta directamente a súa obra en Barcelona, nos anos sesenta). Se en Cataluña o teatro independente se desenvolve nos anos sesenta, e no País Valenciano nos setenta, en Mallorca non se consolida até os oitenta, con compañías como Iguana Teatre ou Estudi Zero.
